Þessa fyrirsögn valdi Morgunblaðið á frétt sína 28.9.2018 um fund Samtaka sparifjáreigenda um Óskalífeyrissjóð Íslendinga 27. september á Grand Hótel.
“Það er ekki aðeins æskilegt heldur beinlínis þjóðhagslega mikilvægt að hátt hlutfall eftirlaunasparnaðar okkar sé ávaxtað utan landsteinanna”, sagði Sigurður B. Stefánsson hagfræðingur á fundinum. Bæði hann og hinn frummælandinn Svana Helen Björnsdóttir framkvæmdastjóri Stika, höfnuðu þeirri fullyrðingu sem heyrst hefur ítrekað á þessu ári að lífeyrissjóðirnir séu orðnir of stórir, í þeim skilningi að vera of stórir fyrir Ísland. Svana Helen sýndi heildarmynd af íslensku fjármálakerfi og raunhagkerfi þar sem pípulagnir kerfisins eru sýndar í formi efnahagsreiknings þar sem eign á einum stað er skuld á öðrum. Slík heildarmynd er gagnleg skilja jafnvægi kerfisins í heild. Sigurður vísaði í gagnagrunna um ávöxtun hlutabréfa í heiminum allt frá árinu 1800 til okkar daga og sagði það “grjótharða staðreynd” að bandarísk hlutabréf skiluðu mestri ávöxtun. Þess öruggustu mögulegu fjárfestingu yrðu íslenskir lífeyrissjóðir að nýta. Á fundinum var fjallað um aðferðafræði Norska lífeyrissjóðsins (áður nefndur olíusjóður) sem væri beitti vísindalegri nákvæmni í áhættugreiningu og fjárfestingum auk þess sem samfélagsleg ábyrgð væri skýr. Svana Helen sagði frá rannsóknum sínum við MIT háskólann á áhættugreiningu og smíði módela til að “hanna sig frá áhættu” sem væri öflugri aðferð en að beita stöðlum mæla fyrir um reglubundna hegðun en greindu ekki hættir í hegðun.